Ahora en noviembre

Pausamos a lectura de novidades para ler devagar un libro ao que lle tiñamos moitas ganas, Ahora en noviembre. Josephine Johnson escribiu esta novela cando tiña 24 anos e vivía no ático de súa nai. Foi a gañadora do Premio Pulitzer en 1935 e, aínda a día de hoxe, é a autora máis nova en obter este recoñecemento. O libro está contando por unha rapaza que, xunto con súas irmás e seus pais, ten que deixar o seu fogar e instalarse nunha granxa. Intentan remontar as súas vidas no contexto da Gran Depresión instalándose nunha granxa. Esta nova terra que pisan é incerta, está hipotecada, e trae con ela moitas aprendizaxes. A narradora describe os cambios que se producen na natureza. Detense nos pequenos detalles, abraiase coas follas das árbores e cos pequenos bichiños, mentres a vida se volve cada vez máis asfixiante. Josephine Johnson ten unha escrita magnética, coa que consegue crear un imaxinario fermoso nun contexto triste e pobre. Non podemos ocultar que somos moi fans deste libro!

"La vida de mi padre había consistido en arrastrarse con ferocidad para liberarnos de la deuda antes de ese instante en el que incluso el esfuerzo fuese demasiado pesado para él. Quería cierta seguridad para nosotras, liberarnos de ese miedo e incertidumbre que él siempre había conocido. Y anhelaba tiempo para mirar a su alrededor y quedarse quieto. Amaba la tierra con orgullo y de un modo personal únicamente porque era suya y por lo que significaba para nosotras, pero no del modo en que lo hacíamos, y aún lo hacemos, Merle y yo. Nosotras la amábamos por sí misma, porque nos provocaba una especie de éxtasis, era nuestra fuente de sanación (son palabras altisonantes, pero que aun así se quedan cortas), y sentíamos un amor sin nombre, un amor que no entendíamos del todo. Pero en aquel entonces la tierra era de padre, era toda su vida. Todo el peso de su ambición, la esperanza y la salud de su mente descansaban en la misma tierra por la que caminaba. Esta labor tan ardua, tan demandante, y de beneficios inciertos, era prácticamente el único signo visible de amor que nos había mostrado jamás. Pero era el único del que yo precisamente nunca había dudado.

Padre era como Kerrin en el sentido de que era incapaz de ver la obra maestra de una larva o satisfacerse con la sombra de una hoja; en ese sentido éramos mayores que él, pero más jóvenes, porque estábamos tan ciegas que no podíamos ver el peso de la responsabilidad que él acarreaba, tan ciegas que no conocíamos el origen de ese miedo que le hacía querer seguridad a expensas de nuestra felicidad."

Libraría NUMAX |