Unha mínima infelicidade
Hai veces que nos saturamos de ler sobre os mesmos temas, que non deixan de ser aqueles que máis nos gustan e interesan. Cando chegou Unha pequena infelicidade (Aira) pensamos que non tiñamos ganas de seguir lendo sobre relacións entre nais e fillas, pero finalmente acabamos picando nel. E canto nos alegramos, porque quedamos namoradas deste libro! Carmen Verde escribe as palabras xustas e mínimas para que a historia atravese. A escritora italiana narra dende a voz de Annetta, unha nena que non pode medrar fisicamente por unha enfermidade descoñecida. Tampouco pode desenvolverse emocionalmente, porque ten unha relación de idilio e tormento con súa nai. Ámaa, súfrea e descoñécea a partes iguais. A infelicidade está neste libro como unha herdanza que atravesa xeración, unha lousa da que a pequena Anetta non consegue fuxir.
"A infelicidade non é só unha categoria do espírito. Se fose así, se se tratase dun asunto exclusivamente íntimo, encerrado no máis profundo do noso ser, ninguén sería capaz de vela.
Non. A infelicidade é un lugar, un lugar físico, un cuarto escuro no que escollemos estar. Tanto é así que, cando acendemos unha luz, tapámola de súpeto para que ninguén poida abesourar dentro".
"Foi a avoa Adelina a que lle aprendeu a miña nai a infelicidade. Non debeu ser complicado: Sofia era unha alumna aplicada. Desde nena xa preparara o seu bonito cuarto, e escolleu con coidado os mobles, as cortinas, as alfombras. Cando casou co meu pai, levouno con ela, coma un dote.
Toda a casa estaba pintada de branco, tamén aquel cuarto.
Porén, alí dentro o branco daba sensación de frío. Na mesiña preto da fiestra, un cofriño de porcelana cheo de moediñas, un caderno de tapa negra coas páxinas bordeadas cun filete vermello e unha foto miña e de mamá xuntas (papá non estaba, profeticamente). No pequeno estante á dereita da poltrona de veludo, dúas ringleiras de libros.
As poucas veces que mamá sen querer deixaba a porta entornada, eu ilusionábame con poder entrar. Pero apenas me atrevía a achegarme, decontado volvía cerrar a porta.
Eu era unha nena obediente, pero unha vez (unha vez soa), non recordo tan sequera por que, abrín e entrei. Atopeina sentada na poltrona, mirando o baleiro, envolta na sombra que se esvaecía na alfombra nunha tímida luz arredor das pantuflas. Cando me viu, os seus labios emitiron un lixeiro bruído e as súas mans buscaron a manta nas pernas, sen atopala.
—Perdóame —murmurou, bicándome o pelo.
Perdoala... Por que?"
Libraría NUMAX |
