Un destino común
Nesta segunta semana de novembro coincidiu que NUMAX acolleu a proxección do documental Nuestra tierra de Lucrecia Martel dentro da programación do festival Cineuropa e a chegada á España do seu libro Un destino común. Intervenciones públicas y conversariones (Caja Negra). Neste libro a directora arxentina reúne unha serie de intervencións públicas, conferencias e clases, dictadas entre 2009 e 2025 en institucións e festivais de Arxentina, España e Uruguay. Martel comparte nesta publicación os recursos que activan o seu cine e a súa particular relación co son, ao tempo que amplía a súa mirada sobre as tensións históricas e actuais da narrativa.
"No sentía ningún interés en ser nada en especial. Igual que mi mamá. Un día le pregunté qué le hubiera gustado ser, y me dijo que conferencista. ¿Pero de qué tema? De cualquier cosa. Viajar por el mundo y dar conferencias.
Me gusta conversar con la gente. Las películas no son nada si no hay una conversación después. A veces no dejo hablar, y ahí cumplo el sueño de mi mamá y soy conferencista, como se verá más adelante. Hacer películas permite hablar con gente que jamás hubiéramos podido conocer. Se parece a lo que pasa con los libros. En tercer grado fui a un velorio. La hija de la señora muerta se desmayó. Era la primera vez que veía a una persona desmayada. Tuve insomnio, empecé a leer libros. Son gente con la que te ves en secreto. Los libros con tapas para niños, donde el perrito tenía un pompón de pelos, o un cascabel escondido en alguna parte, me daban vergüenza.
He conversado con muchísima gente en estos años. Algunas personas se me han acercado y me han dicho: deberías hacer una película de mi vida. Con mucha razón. La mayoría de las veces no conocen lo que yo filmé. Pero me ven condiciones. Personas que no conozco me han contado cosas que no saben sus hijos, su familia. Me ven condiciones porque alguien les ha dicho que hago películas. Guardo secretos de gente que no conozco. Y miento. Como también se verá más adelante".
Libraría NUMAX |